.JPG)
Γνωρίζεις ανθρώπους, τόπους μα κυρίως γνωρίζεις τον εαυτό σου και μαθαίνεις να ξεπερνάς τα όρια που θεωρείς πως έχεις φτάσει.
Χρειάζεται μεγάλη επιμονή και υπομονή γιατί ο χρόνος είναι περιορισμένος, ο τόπος (Αθήνα) έχει επικίνδυνα σημεία και "δολοφόνους" που τριγυρνούν ελεύθεροι και φυσικά η σωματική καταπόνηση ,οι τραυματισμοί που κάνουν την εμφάνιση τους και οι πόνοι σε διάφορα σημεία του σώματος που εμφανίζονται μετά από κάθε υπέρβαση. Απαιτέιται μεγάλη προσοχή και πειθαρχία στην προπόνηση και πριν συνιθίσουν τα πόδια να "γράφουν " χιλιόμετρα, έπρεπε η καρδιά να συνηθίσει να λειτουργεί σε υψηλούς ρυθμούς για αρκετή ώρα και η αντοχή να δοκιμάζεται , καθώς η ζέστη , η υγρασία, η αφυδάτωση ,η πτώση απαραίτητων συστατικών του οργανισμού ,ο κίνδυνος θερμοπληξίας και πολλά άλλα (που δεν χρειάζεται να αναλύσω τώρα) καραδοκούν.
Τα οφέλη βέβαια από τον αθλητισμό (όχι πρωταθλητισμό) είναι πάρα πολλά και όταν βλέπεις και γνωρίζεις ανθρώπους 80+ χρονών να τρέχουν σε αγώνες 10 χιλιομέτρων και να τερματίζουν με άνεση , τότε ή σε παίρνει από κάτω , ή σου δημιουργεί νέα προτυπα, καταργεί τα στερεότυπα, βάζεις στόχους και συνεχίζεις , αρκεί βέβαια να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο.
Στα μέσα της προσπάθειας αυτής επιχέιρησα να τρέξω σε αγώνα βουνού , όχι μεγάλου άλλα ιδανικού για κάποιον νέο στον χώρο του ορεινού τρεξίματος άν και δεν θεωρώ τον εαυτό μου ακόμα δρομέα.
Η εμπειρία ήταν άκρως εξαντλητική με κρύο , λάσπη , νερά , δύσβατα σημεία που ορισμένες φορές σκεφτόμουν οτι όλοι εδώ που τρέχουμε έχουμε μια δόση τρέλας. Η αλήθεια είναι ότι πριν τον αγώνα δεν το φανταζόμουν έτσι , αλλά δεν το έβαλα κάτω. Ορισμένα σημεία ήταν δύσκολα όχι να τα τρέξεις , αλλά ακόμη και για να τα περπατήσεις και ο κίνδυνος τραυματισμού από πτώση , στραμπούληγμα του αστραγάλου και ένα πιθανό διάστρεμα ήταν ορατός. 
Η εμπειρία όμως του να τρέχεις μέσα κυριολεκτικά στην φύση ,στο δάσος με οδηγό σου , τις σηματοδοτήσεις των διοργανωτών , τον αέρα να γεμίζει τα πνευμόνια σου και να ακούς την καρδιά σου στις ανηφόρες και στις κατηφόρες να σου ανεβαίνει η αδρεναλίνη, είναι ένα αίσθημα που σε κάνει να αισθάνεσαι ζωντανός και όποια αρνητική σκέψη ή πρόβλημα μέσα στην δύσκολη περίοδο που βιώνουμε , έχει απλά χαθεί μέσα στην υπερπροσπάθεια για να νικήσεις τον εαυτό σου.
Η εμπειρία δεν μπορεί, να χαρακτηριστεί , παρά μόνο ώς συναρπαστική !
Μετά από 7 χιλιόμετρα ανηφόρας σε ένα περιβάλλον δύσβατο , η ηρεμία του τοπίου σε συνδυασμό με την μουσική στα αυτιά μου από το φορητό mp3 player . δημιούργησαν ένα τέλειο μίγμα που έχω την αίσθηση ότι για αρκετή ώρα , έτρεχα χαμογελώντας. Ακολούθησαν 7 χιλιόμετρα κατηφόρας κάτι που απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή καθώς η κόπωση έχει κάνει τα σημάδια της και τα πόδια δεν πατούν πλέον σταθερά, αλλά γλιστράς στην λάσπη και τους βράχους και τα γόνατα υποφέρουν.
Εκέι που νομίζεις όμως οτι τέλος "δεν αντέχω άλλο" , συνεχίζεις και προχωράς ακόμα κι αν
υποφέρεις προς στιγμήν.
Η ανταμοιβή όμως στο τέλος , είναι τεράστια και τα χειροκροτήματα από τους λιγοστούς θεατές , είναι μια στιγμή που ξεχνάς όλους τους πόνους και την κούραση.
Υπάρχουν σε ένα αγώνα στιγμές μοναξιάς που βιώνεις έντονα στην προσπάθειά σου , αλλά και στιγμές ομαδικές όπου βοηθάς ή σε βοηθούν , σου προσφέρουν οι εθελοντές νερό στην μέση της διαδρομής με το χαμόγελο και το καλαμπούρι , γιατί και αυτοί που έρχονται να βοηθήσουν εθελοντικά σε τέτοια γεγονότα είναι ζωντανοί άνθρωποι και μην σκεφτεί κανείς ότι έχουν εξασφαλίσει τα προς το ζεις ή είναι "άνετοι" οικονομικά. Το παν έιναι να διατηρήσεις το μυαλό σου σε υγεία. 
Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ τον εαυτό μου να τρέχει σε αγώνες και μάλιστα σε βουνό (trail).έκαναν την προσπάθεια απολαυστική . Ηταν η στιγμή που έπαιζε στο mp3 το τραγούδι "Everybody Hurts" αλλά από τους Corrs. Έτσι παρασυρόμενος από τις εικόνες , την μουσική και την ευεξία που σου προκαλούσε το περιβάλλον , άρχισα να τραγουδάω δυνατά. Ηταν η στιγμή που προσπαθούσα να
κρατηθώ από μια σκέψη ή μια μελωδία για να συνεχίσω...
Ολα μερικές φορές μοιάζουν συμβολικά και κάποιες μικρές λεπτομέρειες στην ζωή μας, απλές στιγμές , είναι πολύ σημαντικές και καθοριστικές. Έτσι ήταν και αυτή η στιγμή.....
Συνέχισα τελικά τραγουδώντας , απολαμβάνοντας την στιγμή και δεν μετάνοιωσα καθόλου που ξύπνησα νωρίς και άφησα το ζεστό μου κρεβατάκι στο μοναδικό ρεπό που είχα και πήγα μέσα στο κρύο να τρέξω στο βουνό και να εχω να θυμάμαι αυτές τις υπέροχες στιγμές και εικόνες με την προσπάθεια όλων των αθλητών.
Την υγειά μας να χουμε να προσπαθούμε και να υπερβαίνουμε τον εαυτό μας.
Μια ζωή την έχουμε....ας την ζήσουμε !
Φώτης Κόκκινος